نیستی اما همیشه کنارمی   نیستی اما همیشه اینجایی

هرکجا رفتی و هر جا موندی    مــن و بـی خبــر نزار از حالت

اگه تنها شدی و دلت گرفت

خـبـرم کن که بیــــام دنبالت

خسته ام مثل جوانی که پس از سربازی

بشنــود یـک نفـر از نــامــزدش دل بــرده
مثـل یــک افـسر تحقـیق شـرافـتـمـنـدی
کـه بـه پـرونده ی جـرم پسرش بـرخورده

خسته ام مثل پسر بچه که درجای شلوغ
بین دعوای پـدر مـادر خود گـم شده است
خستـه مثل زن راضـی شده به مهر طلاق
که پس از بخت بدش سوژه ی مردم شده است

خسته مثـل پـدری کـه پسر معتـادش
غـرق در درد خمـاری شـده فـریـاد زده
مثل یک پیرزنی که شده سربار عروس
پسـرش پیـش زنـش بـر سر او داد زده

خسته ام مثـل زنی حامله که ماه نهم
دکترش گفته به درد سرطان مشکوک است
مثل مردی که قسم خورده خیانت نکند
زنش اما به قسم خوردن آن مشکوک است

خسته مثل پدری گوشه ی آسایشگاه
کـه کسـی غیـر پـرستار سراغش نرود
خستـه ام بیشتر از پیـر زنـی تنهـا کـه 
عیـد باشد نـوه اش سمت اتاقش نرود

خسته ام کاش کسی حال مرا می فهمید
غیر از این بغض که در راه گلو سد شده است
شـده ام مثل مریضی که پس از قطع امید
در پی معجزه ای راهی مشهد شده است

ماهیان شهر ما از کوسه ها وحشی ترند

بره های این حوالی گرگ ها را میدرند

سایه از سایه هراسان در میان کوچه ها

زنده ها هم آبروی مردگان را میبرند.....

بی هیچ ادله ی محکمه پسندی
فقط می دونی ...
می دونی بدهکاری ...
به عالم 
به آدم
به هوا
به زمین
به هر چیزی که می بینی و به نظرت سر جای خودش نیست
زبون هم نداری که بگی چرا
بگی ...
بگی اعتراض دارم
یه چیزی تو این محکمه دستاشو دور گلوت فشار می ده که  خَفـــــــــــه ....!!!

این روزا حس و حالم همینه

دنبال غم عالم می رم و به نتیجه نمی رسم که ریشه ی این غم و این محکمه غم افزا کجاست

شاید نوشتن شروع احمقانه ی یه پایانه

 

                                      مثل تنهایی ِ خودم وحشی

                                      مثل تنهایی خودم بد بخت!

                                     با تو ام قاب عکس نارنجی

                                    با تو ام زر قبای پاییزی

                                       در نگاه ت حضور مولانا است...

                                     پا رکاب دو شمس تبریزی!

                                     توی چشمت چه قدر آدم ها

                                        داس ها را به باغ من زده اند!...

                                          سیب بکری برای خوردن نیست

                                         تا ته باغ را دهن زده اند

عده ای هم که مثل من بودند

ساکنان مریض خانه شدند

حال من را اگر نمی دانی

عقربی را دچار آتش کن

این چنین ست مرد دی ماهی !

من هدایت شدم ..  خدا شاهد !

بار کج هم به منزلش گاهی ….

من مریضم که صورتم سرخ ست

شاعری که چقدر تب دارم

اندکی دوست رو به رو با من

یک جهان دشنه از عقب دارم

در سرم درد های مرموزی ست

مغزم از شعر مرده پر شده است

خط و خوط نوار مغزی گفت

شاعر این شعر هم تومور شده است...

من سه تا نطفه در سرم دارم

جان من را سه شعر می گیرد ؟

خط و خوط نوار مغزی گفت:

فیل هم با سه غده می میرد !

بیت هایی که آفریدم شان

در پی روز قتل عام  من اند

هر مزاری " امید علی" دارد

کل این قبر ها به نام من اند

مرگ مغزیست طعم ابیاتم

مزه ی گنگ و میخوشی دارم

باورم کن که بعد مردن هم

حس خوبی به خود کشی دارم !

کار اهدای عضو هایم را

به همین دوستان اندکم بدهید

چشم و گوشم برای هر کس خواست

مغز من را به کودکم بدهید

در سرم رنج های فر هاد است

یک نفر بعد من جنون باید!

تیشه ام را به دست او بدهید

بعد من کاخ بیستون باید ..

وای از این مرد سرد دی ماهی

وای از این فصل سرد غم خوردن

وای از این قرص های اعصابی

وقت هر وعده بیست تا خوردن

مرد دی  ماهیم بفهم احمق!

لحظه ای ناگهان که من باشم

هر چه ضد و نقیض در یک آن

کوچک بی کران که من باشم

مرد  دی ماهی ام که قنداقی

وسط سردی کفن بودم

بعد سی پنج سال تازه فهمیدم

جسدی لای پیرهن بودم !

جسد شاعری که افتاده

از نفس، از دوپا، از هر چیز

سال تحویل تان بهار فرووردین ماه

سال من از اواخر دی ماه

سردی ام از نژاد فصلم بود

سرخی ام از تبار برگی که

روز میلادم از درخت افتاد

زیر رگباری از تگرگی که...

 

 

 شرابی خوردم از دستِ عزیزِ رفته از دستی...
نمیدانم چه نوشیدم که سیرم کرده از هستی...
خودم مستُ ،غزل مستُ ،تمام واژه ها مستند...
قلم شوریده ای امشب،عجب اُعجوبه ای هستی!
به ساز من که میرقصی قیامت میکنی به به...
چه طوفانی به پا کردی،قلم شاید تو هم مستی؟!
زمین مستُ،زمان مستُ،مخاطب مست شعرم شد
بنازم دلبریهایت!قلم، الحق که تردستی
فلانی فرق بسیار است،میان مستی و مستی
عزیزم خوب دقت کن!به هر مستی نگو پستی
تظاهر میکنی اما،تو هم از دیدِ من مستی
اگر پاکیزه تر بودی،به شعرم دل نمی بستی
خودم مستُ ،غزل مستُ، تمام واژه ها مستند
مخاطب معصیت کردی!به مشتی مست پیوستی

بی قرار توام و در دل تنگم گله هاست

آه، بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

مثل عکس رخ مهتاب که افتاد در آب

در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست

آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد

بال وقتی قفس پر زدن چلچله هاست

بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است

مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست

باز می پرسمت از مساله و دوری عشق

و سکوت تو جواب همه ی مساله هاست

پشت دیوار همین کوچــه به دارم بزنید

من که رفتم بنشینید و ... هوارم بزنید

باد هم آگهـــی مرگ مرا خواهد برد

بنویسید که: "بد بودم" و جارم بزنید

من از آیین شما سیر شدم ... سیر شدم

پنجـــه در هر چه کـه من واهمه دارم بزنید

دست هایم چقدر بود و به دریا نرسید؟!

خبـــر مرگ مرا طعنــــه به یــــارم بزنید

آی! آنها! که به بی برگی من می خندید!

مرد باشید و ... بیایید ... و ... کنارم بزنید

رو به روی پنجره دیوار باشد بهتر است

بین ما این فاصله "بسیار" باشد بهتر است

من به دنبال کس‍ی بودم که "دلسوزی" کند

همدمم این روزها سیگار باشد بهتر است

من نگفتم آنچه حلاج از تو دید و فاش کرد

سر نوشت "رازداری"، دار باشد بهتر است!

خانه ی بیچاره ای که سرنوشتش زلزله است

از همان روز نخست آوار باشد بهتر است

گاه نفرت حاصلش عشق است، این را درک کن

گاه اگر از تو این دلم بیزار باشد بهتر است

حسرتم چشم سیاه و گیسوان بور نیست 

عاشقی این روزها جز وصله ای ناجور نیست

زخم‌های کهنه ام را مرهمی پیدا نشد

همدمی دیگر برای این دل رنجور نیست

هیچ کس درد مرا این روزها باور نکرد

چاره ای دیگر بجز خوابیدنم در گور نیست 

هر که می آید دم از آزاد مردی میزند

دار بسیار است، اما هیچ کس منصور نیست

مَردم از ترس است، اگر خود را به کوری می زنند

چشم وا کردم از این مردم، یکی شان کور نیست

می شوم دلتنگ دیدار تو هر تنگ غروب

گر چه غم بسیار، امّا شادی از ما دور نیست.

مرگ ترین حقه ی جادوگران

داغ ترین شهوت آتش زدن

تهمت شاعر به سیاوش زدن

هر که تو را دید زمین گیر شد

سخت به جوش آمدو تبخیر شد

درد بزرگ سرطانی من

کهنه ترین زخم جوانی من

بوی رفتن می دهد این لحظه های لعنتی

فرض کن!
تنهایی ات را با خودت قسمت کنی
فرض کن!
تنها شوی در یک هوای لعنتی

طعم شور عشق می دهد

 گریه کجا بود!

یادت رفته سفرت را !؟

دلتنگی ات، جاده ها را چقدر بارانی کرد!؟

بعد گفتی:

مرد که گریه نمی کند!

گفتم:

گریه نیست عزیزکم

فقط چشم هایم به دور شدنت کمی آلرژی دارند!

حالا دور شدنت خیلی طولانی شده

می ترسم،

تمام جاده ها را آب ببرد!

سينه ميگويد كه من تنگ آمدم فرياد كن

باز هم سالروز تو

ميداني؟! سالهاست كه نديدمت

با چشمانم مشكلي ندارم

دلم تنگ است

دلــم یــک کلبـه می خــواهــد

درون جنــگـل پـاییــــز 

 دلــم یـک کلبــه می خــواهــد...!

      پنج سیگار راه بود تا خانه ی تو

.

هر از گاهی واسه آروم شدن باید بغض کرد، یه گوشه نشست و بلند بلند سیگار کشید !!!

الو سلام! منزل خداست ؟

دو، چهار، چهار، سه، چهار ... منزل خداست؟

الو! سلام این منم مزاحمی که آشناست

هزار دفعه این شماره را دلم گرفته است

ولی هنوز پشت خط در انتظار یک صداست

شما که گفته اید پاسخ سلام واجب است

به ما که می رسد حساب بنده هایتان جداست؟!

الو! دوباره قطع و وصل تلفنم شروع شد

خرابی از دل من است یا که عیب از سیم هاست؟

خدا! صدای تو نمی رسد کمی بلندتر

صدای من چطور؟ خوب و صاف و واضح و رساست؟

اگر اجازه می دهی برات درد دل کنم

شنیده ام که بر تمام دردها شفاست

خدا مرا بغل کن کمی نوازشم بده

حضور دست های تو عجیب گرم و با صفاست

سر مرا به شانه ات بگیر تا سبک شوم

پناه گاه این دل شکسته شانه ی شماست

خدا مرا ببخش مزاحمت شدم

دوباره زنگ می زنم، دوباره تا خدا خداست!!!

...

ای پیش پرواز کبوتر های زخمی 

بابای مفقود الاثر! بابای زخمی!

دور از تو سهـــم دختــر از این هفته هم پر

پس کی؟ کی از حال و هوای خانه غم پر؟

تا  یاد  دارم  برگی  از  تاریـــخ  بودی

یک قاب چوبی روی دست میخ بودی

توی کتابـــم هر چـه بابا آب می داد

مادر نشانم عکس توی قاب می داد

اینجا  کنــــار  قاب  عکست  جان  سپردم

از بس که از این هفته ها سر کوفت خوردم

من بیست سالم شد هنوزم توی قابی

خوب یک  تکانی  لا اقل  مرد حسابی!

یک بار هم از گیر و دار قاب رد شو

از سیـــم های خاردار قاب رد شو

برگرد تنهــا یک بغـــل  بابای من باش

ها! یک بغل برگرد، تنها جای من باش

ای دست هایت  آرزوی دستهایم

ناز و ادایم مانده روی دست هایم

شاید تو هم شرمنده یک مشت خاکی

یک مشت خاک بی نشان و بی پلاکی

عیبــی ندارد خاک هـــم باشی قبــول است

یک چفیه و یک ساک هم باشی قبول است!!

تنها تلاشش انتظار است و سکوت است

پروانه ای  که  تـــوی  تار  عنکبوت  است

امشب عروسی می کنم جای تو خالی

پای  قبــاله  جای  امضــــای  تو  خالی

ای عکس هایت روی زخم دل نمک پاش

یک بار هم  بابای  معلوم  الاثر  باش

باران که میبارد ،

دلم برایت تنگ میشود …

راه می افتم بدون چتر ،

من بغض میکنم ،

آسمان گریه !

معیارِ واقعی ثروت ما این است

که

اگر پولمان را گم کنیم چقدر می ارزیم . . .

ای کاش

همه می دانستند دنیایی که در آن حجّت خدا نباشد

جهنمی بیش نیست.